Pierwszy miejski ratusz stał w innym miejscu, pośrodku Starego Rynku. Dla przypomnienia - w peerelowskich czasach nosił on imię Marcelego Nowotki.
Ten pierwszy, zbudowany w wieku XV, zużył się w końcu i już na początku wieku XIX został sprzedany na licytacji. Poszedł za 1415 zł, a po roku został rozebrany.
Budowa nowej siedziby władz miejskich rozpoczęła się w 1824 roku, roboty podjął się Antoni Malewski i uporał się z nią zaledwie w rok! Już wtedy powstała wieżyczka z zegarem, która budynkowi mającemu charakter miejskiego pałacyku, nadała właściwy dla jego funkcji sznyt.
Tyle tytułem wstępu. Pora na zwiedzanie.
Zaczynamy od piwnic. Wejścia do nich strzeże tabliczka z napisem "Wejście służbowe". Piwnice nie kryją żadnych mrocznych tajemnic, służą za magazyny i przechowalnie. Mają nowoczesne wyposażenie, czyli jarzeniowe oświetlenie, grzejniki c.o., po ścianach biegną jakieś kable. A jednak czuć tam powiew historii! Do środka wchodzi się przez bardzo niskie drzwi osadzone w łukowatym przejściu. Tu widać wyraźnie, jak grube są mury...
Pomieszczeń piwnicznych jest wiele. Wszystkie mają łukowate sklepienia. Wewnątrz nie czuć wilgoci, ale na starych murach farba się nie trzyma.
Dokumenty, urny wyborcze, współczesne szafy... A jednak ten magazyn jest zupełnie inny niż taki "normalny". Kiedy przechodzi się z jednej do drugiej części, trzeba pochylić głowę, żeby nie zafundować sobie guza. Ratuszowe piwnice w ogóle są niskie.
A teraz schodami w górę. Normalnymi, wyłożonymi gresem. Idziemy najwyżej jak można i otwierają się drzwi. A za nimi zaczyna się wieża. Przekraczamy próg i wchodzimy do innego świata. Jest mroczno i tajemniczo. I bardzo ciasno. Kubatura całej wieży to zaledwie 71,9 m sześc. W kącie na wieszaku czeka strój hejnalisty, który dwa razy dziennie wygrywa na trąbce płocki hejnał. Można tu zapalić światło, ale decydujemy się nie korzystać z tego. Przez górne okna przenikają promienie słońca. Przed nami strome, drewniane schody.
Kilkanaście stopni jest w miarę łatwo pokonać. Prowadzą na pierwszy podest. Tu jak na dłoni możemy obejrzeć imponujący mechanizm zegara, którego tarcza wielu płocczan informuje o porze dnia. Tykanie zegara co prawda nie ogłusza, ale jest naprawdę głośne.
Im wyżej, tym trudniej, bo schody są coraz węższe, stopnie bardziej przypominają szczeble drabiny, w dodatku ustawionej w pionie. Kolejny podest z półokrągłym okienkiem pozwala na chwilę odpoczynku, ale i na wspaniałe wrażenia. Widok stąd - na ratuszowy dziedziniec wewnętrzny i pobliskie budynki - jest naprawdę miły oku.
Poznajecie? Za godzinę ci dwaj wojowie wysuną się dostojnie z wieży; książę Herman będzie pasował Bolka na rycerza, a nisko, na Starym Rynku, ludzie będą bili brawo. Na razie obaj są zamknięci w wieży, co zresztą Krzywoustemu słusznie się należy, bo był z niego niezły łobuz, choć władca Polski. No bo czy to do pomyślenia, żeby wyłupić oczy bratu i tym samym go zabić? Dlatego teraz za karę stoi przy dzwonach. Jak dotkliwa to kara, sami się przekonaliśmy, kiedy tuż przy naszych głowach rozległo się dzwonienie. Mało czaszki nie pękły. A że była akurat godz. 11, to i tych uderzeń dzwonu było 11...
Figury rycerzy, jak widać, mają całkiem współczesne wspomaganie, które nadaje im pozory życia. W mrokach wieży wyglądają trochę jak duchy dawnego Płocka...
Kiedy wdrapaliśmy się jeszcze wyżej, mogliśmy poznać działanie zegara, a nawet czterech zegarów, bo tyle jest tarcz na ratuszowej wieży. Jak widać, napędza je jeden sprytnie je łączący mechanizm.
Za moment osiągniemy szczyt. Zwróćcie uwagę na schody. Na zdjęciu stopnie wyglądają nawet na solidne, w rzeczywistości są to wąskie szczeble, a całość jest ustawiona prawie na sztorc. To najtrudniejszy odcinek całej wspinaczki
No i jesteśmy! Wieżowy tarasik wyłożony jest metalową kratą, a bezpieczeństwo zapewnia solidna metalowa balustrada. Tu jednak łatwo odkryć u siebie lęk przestrzeni. Taras biegnie wokół wieżyczki i jest bardzo wąski, nie ma mowy, by mogły iść obok siebie dwie osoby, a jedna gruba musi się czasem przeciskać. Ale to nic, warto było się wdrapać!
A oto tajemnicze wnętrze najwyższego elementu wieży. Mroczne, poprzecinane światłem przeciskającym się przez drewniane, nieruchome żaluzje. Można otworzyć ukryte w elewacji drzwiczki, ale wejść do środka? Drewniane deski na podłodze może i są solidne, ale nikt z nas nie ośmielił się na nie stanąć...
Skoro już tutaj z nami się wspięliście, należy się nam wszystkim nagroda! Tak Płock wygląda z góry. Nawet nie wiedzieliśmy, że na starówce są takie piękne dachy! Tu widok w kierunku północno-zachodnim
A tu proszę - mamy okazję z góry popatrzeć na farę. I jeszcze ta Wisła w tle... Prawda, że wspaniały widok?
Teraz rzut oka w kierunku ul. Bielskiej. I znów ładne dachy. Z wysoka wszystko wydaje się takie świeże i czyste. Nawet te bloki, które widać w oddali.
Ten obrazek jest dość znany, bo choć na wieżę wejść tak normalnie nie można, to czasem zgodę na to dostaje jakiś fotograf. I nie może sobie darować zrobienia zdjęcia Starego Rynku z góry. Ale zapewniamy, że na żywo robi to jeszcze większe wrażenie. Po prostu jest pięknie! Tylko ludzi jacyś maleńcy, po prostu mrówki.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze