Ilustrowana historia płockiego molo

Inwestycję prowadził Miejski Zespół Obiektów Sportowych - jednostka budżetowa ratusza. Ogłoszenie o zamówieniu pojawiło się już 21 stycznia 2010 roku - oferenci mieli składać swoje propozycje do 12 lutego. Dzień wcześniej MZOS przesunął jednak ten termin na 17, a potem na 19 lutego. - Dostaliśmy bardzo wiele szczegółowych pytań od potencjalnych wykonawców, na które musieliśmy odpowiedzieć - tłumaczyła Wioletta Kasztelan, ówczesny dyrektor MZOS-u. - W związku z tym konieczne było i przesunięcie terminu, i uzupełnienie specyfikacji. Do przetargu zgłosiło się trzech oferentów. Były to konsorcja:

-warszawskiej firmy Warbud z Przedsiębiorstwem Robót Mostowych "Mosty-Łódź",

-firmy Bilfinger Berger Budownictwo (oddział mostowy z siedzibą w Płocku) z kilkoma innymi firmami,

-płockiej firmy Vectra w połączeniu z kilkoma firmami warszawskimi.

Przetarg wygrał Bilfinger Berger Budownictwo - oddział mostowy z siedzibą w Płocku

Wiosną 2010 roku ruszyły prace przy budowie mola. Zaczęto od wbijania pali oraz rozbierania ostrogi portu. W miejscu, w którym znajdowała się ostroga kotwiczyły maszyny. Wodniacy z Morki protestują: - W ten sposób odsłonili nam port i odcięli nas od rzeki. Sąd przyznał im rację i kazał roboty wstrzymać.

31 lipca ok. godz. 19  przewrócił się stojący na nabrzeżu dźwig.

Do wypadku doszło podczas przenoszenia ogromnego stalowego zbrojenia (7-8 ton, kilkanaście metrów długości) na barkę. Zebrani na miejscu ludzie spekulowali, że albo "ładunek" był zbyt ciężki, zbyt długi, albo maszyna była nieodpowiednio zabezpieczona i użyta. Efekt był taki, że zbrojenie przeważyło i ponad 20-tonowy dźwig runął na barkę.

Operator został uwięziony w kabinie. Jako pierwszy ruszył mu z pomocą jeden z pracowników statku "Rusałka". Zaraz potem przyjechali strażacy i ratownicy medyczni, akcja ratunkowa trwała prawie godzinę. Mężczyznę udało się wydobyć z kabiny, został przewieziony do szpitala.

Po godz. 20 na miejsce przyjechała kolejna maszyna, która podniosła przewrócony dźwig.

Według pierwotnej koncepcji molo miało lekkim łukiem wychodzić w rzekę. Ale w trakcie szczegółowych uzgodnień z Regionalnym Zarządem Gospodarki Wodnej okazało się, że trzeba je przysunąć o 25 metrów bliżej brzegu. Koniec tej konstrukcji wraz z budynkiem restauracji wypada teraz na istniejącej ostrodze, którą wykonawca musi rozebrać. Tymczasem była ona dla wodniaków osłoną przed silnymi zachodnio-północnymi wiatrami.

- Molo nam nie przeszkadza, chodzi o to, że po rozebraniu ostrogi nasz port nie będzie miał osłony - twierdzą wodniacy. - Ratusz rozbiera jedną ostrogę, a nie buduje nowej. To jakby zaczynać stawianie domu od wykonania w pierwszej kolejności dachu zamiast fundamentów.

Prezes Morki Andrzej Jodełka tłumaczy: - Nie jesteśmy przeciwni budowie mola. Chcemy po prostu, żeby nasz port był bezpieczny. Rozebranie ostrogi jest jak odsłonięcie miękkiego podbrzusza, ona jest integralną częścią portu. Nie mamy zamiaru walczyć z Urzędem Miasta, chcemy rozmawiać - dodaje prezes wodniaków.

Zaniepokojenie płocczan wzbudził widok kry, która spiętrzyła się, zaczęła się wspinać po wiślanym nadbrzeżu i zagrażać molu. Oczywiście, zaniepokojenie tych, którym inwestycja się podoba. Ci, którzy ją krytykują, nie kryli rozbawienia. - Popłynie nam molo do Włocławka - komentowali.

Wyjaśnijmy: ponad 350-metrowej długości molo znajduje się obecnie około metra ponad pokrywą lodu. Ale musi łączyć się z niżej położonym nadbrzeżem. Zejście z mola znajduje się już na wysokości, na której nieraz można było obserwować poziom rzeki. W dodatku ten fragment konstrukcji znajduje się pod kątem prostym w stosunku do nurtu Wisły.

I to właśnie przed nim zaczął się piętrzyć lód i wspinać na molo. Fragmenty połamanego lodu zaczęły zagrażać barierkom.

Dyrektor Miejskiego Zespołu Obiektów Sportowych Wioletta Kasztelan uspokajała, że konstrukcja obiektu jest bezpieczna. Została tak zaprojektowana, by wytrzymać napór wody i kry. Pierwsze pale są zresztą zabezpieczeniem przed przemieszczaniem się kry. A przy wejściu na molo wbita została tzw. ścianka szczelna, która dodatkowo obiekt zabezpiecza. Kasztelan przyznaje natomiast, że niewiele można zrobić z krą, która atakuje barierki przy wejściu.

Coraz większe kłopoty z inwestycją na Wiśle. Tuż pod konstrukcją nowiutkiego molo obraz nędzy i rozpaczy: duże zapadlisko, które pewnie jeszcze się powiększy. Nie ma szans, by obiekt otwarto wcześniej niż w czerwcu

Budowa skończona, więc postanowiliśmy nieoficjalnie odwiedzić molo.

Pierwszy zgrzyt, niestety, był jeszcze przed wejściem. Bo do molo nie ma jak dojść. Chodnik na bulwarze z jednej strony kończy się na trawniku, z drugiej ucina jak nożem, tworząc wyraźny uskok. Żeby być w zgodzie z przepisami i nie deptać zieleni, należałoby przejść na drugą stronę ulicy i kawałek dalej znów wrócić na nabrzeże. No ale nic, idziemy dalej, zadowoleni, że otworzyła się przed nami zamknięta od miesięcy brama ogrodzenia. Najpierw jest wielki plac wyłożony deskami, które tu i ówdzie trochę wystają, ale molo to nie sala balowa, więc nie bądźmy drobiazgowi. Idziemy dalej, surowe drewno pachnie, Wisła chlupie coraz wyraźniej.

W oczy rzuca się szara jak wiślane wody kolumnada pylonów i odciągów, które utrzymują konstrukcję. Sprawia, że szerokie na niecałe 5,5 metra molo jest podzielone na dwa pasy ruchu! Pierwsza myśl - nie wolno tu dziecku pozwolić pobiegać, bo albo potknie się o jeden z odciągów, albo uderzy w głowę. Nieostrożny dorosły też może rozłożyć się jak długi. - To jeden z problemów, z którymi musimy sobie poradzić - przyznaje Andrzej Zarębski. - Poprawki projektowe okazały się niemożliwe, więc ustaliliśmy z przedstawicielem projektanta [tym samym, który jest autorem amfiteatru - Wojciechem Ryżyńskim - red.], że przy pylonach i odciągach ustawimy ławki i kwiatoniery, żeby jakoś odseparować najmniej bezpieczne miejsca od ludzi. A w regulaminie wyraźnie będzie zaznaczone, że nie wolno małych dzieci puszczać swobodnie na molo.

Kwiatoniery z kolorowymi roślinami na pewno dodadzą uroku temu miejscu, zwłaszcza że da się je jakoś wkomponować w ten około półmetrowy pas potężnych rur pośrodku. Zastanawiam się jednak, jak bardzo ławki ograniczą i tak już skąpą przestrzeń. A jeśli jeszcze ludzie się na nich rozsiądą, wystawią nogi... nie będzie chyba łatwo przejść, zwłaszcza w jakiejś większej, choćby rodzinnej grupie.

Obawa wydaje się tym bardziej uzasadniona, że barierki molo nachylone są pod kątem nad jego podłogą i zabierają z każdej strony po jakieś pół metra. To jak w pokoju na poddaszu - niby przestrzeń na podłodze jest, ale podejść pod skośnym dachem do ściany się nie da.

Płockie molo już otwarte. Jednym zdecydowanie się podoba, inni mówią: "owszem" - ale z pewną nieśmiałością. Nie brakuje i takich, którzy po pierwszym spacerze są mocno zdegustowani.

Molo w Płocku obrosło legendą, zanim budowa się skończyła. Pomysłodawcą jest eksprezydent miasta Mirosław Milewski. Jego pomysł podzielił mieszkańców na dwa obozy.

Zwolennicy podnosili, że Płock zyska niespotykaną w skali kraju atrakcję turystyczną. Przeciwnicy wyliczali wady: ogromny koszt budowy i utrzymania, powtarzające się zagrożenie ze strony nieuregulowanej Wisły.

Niezależnie od oceny obiekt potrzebował wielu poprawek, o które musiał zabiegać Miejski Zespół Obiektów Sportowych - jednostka kompletnie nieprzygotowana do takiego przedsięwzięcia. Paradoksalnie molo przyszło otworzyć prezydentowi Andrzejowi Nowakowskiemu, który w czasie wyborów samorządowych mocno krytykował inwestycję. Teraz wybrnął, powtarzając, że skoro molo już jest, nie ma co się na nie obrażać, niech służy.

Molo zamieniło się na chwilę w teatr. To był naprawdę piękny niedzielny wieczór. Wszystko sprzyjało plenerowemu przedstawieniu na molo - i pogoda, i nastroje publiczności, i naturalna scenografia doskonale współgrająca z piosenkami Agnieszki Osieckiej.

Przeniesione z desek teatralnych na "proscenium" molo fragmenty spektaklu "Słodkie rodzynki, gorzkie migdały" miały naprawdę liczną widownię. Scenografia stworzona przez samą naturę - Wisła z jednej strony, Tumskie Wzgórze z drugiej - dawała zupełnie niepowtarzalny klimat. A tańczące i połyskujące w świetle reflektorów nocne owady dopełniały niezwykłości obrazu. Piosenki, choć w większości z playbacku, ale znane i lubiane, widzowie przyjmowali rytmicznymi oklaskami. Aktorzy najwyraźniej czuli tę energię płynącą ze strony publiczności i też dawali z siebie wszystko.

Fragment wiślanego molo został wyłączony z użytkowania. Na nowym obiekcie za 17 mln zł zawisły tablice jak na budynku grożącym zawaleniem. Z powodu niebezpieczeństwa awarii budowlanej obowiązuje zakaz wstępu. - Skontaktujemy się szybko z wykonawcą, by to naprawił - zapowiada prezydent Płocka

Na uszkodzonym podeście wprowadzającym spacerowiczów na płockie molo pojawili się pracownicy Instytutu Badawczego Dróg i Mostów. Choć właściwie należałoby napisać: pojawili się pod nim.

Pod podestem, m.in. z łódki i zakotwiczonego pontonu, sprawdzali po kolei, jakie uszkodzenia występują na palach. Towarzyszyła im ekipa trzech płetwonurków (jeden pływał, dwóch go asekurowało). Sprawdzali, czy pale nie są uszkodzone pod powierzchnią wody, badali też grunt rzeki. Okazało się, że dzień im sprzyjał, w środę przejrzystość wody sięgała 1,5 metra.

Pracownicy Instytutu mieli też zbadać m.in., na jaką głębokość zostały wbite pale podtrzymujące prowadzący na molo podest. Nie oznacza to, że będą je np. odkopywać. Badania takie wykonuje się, stukając w pal młotkiem i sprawdzając, z jaką prędkością przemieszczają się po nim drgania. Wiedząc, z jakiego materiału pal został wykonany, specjalista może obliczyć jego długość, czyli inaczej - jak głęboko został wbity. Przy okazji badanie sprawdza, czy nie jest on uszkodzony, bo fala drgań odbija się od pęknięcia. Fachowcy z IBDM mieli też sprawdzać wytrzymałość betonu, z którego pale zostały wykonane.