Podsłuchiwanie i nagrywanie rozmów uważa za ostateczność, czasami wstydzi się za kolegów dziennikarzy, nie boi się oskarżeń polityków, bo wszystkie procesy, które mu wytoczyli, wygrał.
W koszmarach sennych widzi krzyczącego Tomasza Lisa. Tomasz Sekielski spotkał się wczoraj z uczniami IV Liceum Ogólnokształcącego.
W pierwszej części spotkania "Dziennikarz roku 2006" opowiedział o swojej pracy. Później odpowiadał na pytania zebranych.
Za swoją największą porażkę Sekielski uważa program w TVN, do którego zaprosił Jacka Kurskiego. - Razem z Andrzejem Morozowskim wyszliśmy wtedy z roli gospodarzy i daliśmy się ponieść emocjom. Po prostu nakrzyczeliśmy na naszego gościa, a to nie powinno się zdarzyć.
Do dziś pamięta także wywiad radiowy sprzed kilku lat. - Rozmawiałem z ówczesnym wicepremierem Romanem Jagielińskim. Na koniec chciałem przypomnieć słuchaczom, kto był moim gościem. Patrzyłem na niego i nie mogłem sobie przypomnieć, jak się nazywa. Pamięć ludzka, szczególnie w ważnych, stresujących sytuacjach bywa zawodna. Od tej pory zawsze podczas programu mam kartkę z najważniejszymi notatkami.
Praca w radiu to jednak dla niego nie tylko takie wspomnienia. - Radio bardzo mi pomogło - opowiada. - Nauczyłem się mówić. Tam nawet kilkusekundowa cisza jest niewybaczalna, boli w uszach. Dzięki temu od początku pracy w telewizji nie miałem problemu z występowaniem na żywo przed kamerą.
Uczniowie pytali o aferę z tzw. taśmami Renaty Beger. Na pytanie, czy zakładanie podsłuchów jest etyczne, Sekielski przyznał, że zrobiłby to raz jeszcze, gdyby sytuacja się powtórzyła, choć zdaje sobie sprawę z tego, że "może mieć przez to kiedyś problem ze św. Piotrem". - To była rozmowa osób publicznych i dotyczyła spraw wagi państwowej. Uważam jednak, że takie rozwiązania są ostateczne i można się do nich uciekać tylko w sytuacjach wyjątkowych.
Poproszony o zdradzenie, jak przygotowuje się do programów, opowiadał m.in. o tym, jak przeprowadzać wywiad. - Dziennikarz nie powinien zapominać, że to przede wszystkim rozmowa. Niektórzy biegną do następnego punktu i nie słuchają odpowiedzi. Pytania powinny być jak najkrótsze - radził młodzieży. - Kiedy są rozbudowane, delikwent ma czas na zastanowienie i przemyślenie odpowiedzi.
To już pewne; Grabówki nie uda się oddać na czas. Przed położeniem nawierzchni ratusz musi wybudować kolektor sanitarny. W dodatku wykonawca ma kłopoty z osuwającą się skarpą
Nad Grabówką ciąży najwyraźniej jakieś fatum. Ulica, która miała być małą obwodnicę z centrum miasta do Podolszyc i Borowiczek, ze względu na źle przygotowaną inwestycję budowana jest już trzeci rok. Chociaż jej oddanie ratusz zapowiedział na koniec czerwca, to już wiadomo, że ten termin się przesunie. Być może nawet na jesień.
Kończy się budowa lewoskrętu z al. Jachowicza w al. Kilińskiego w Płocku. Jest to jeden z najważniejszych punktów programu udrożnienia komunikacyjnego miasta.
Wykonanie tego pasa może znacznie ograniczyć tworzące się tu korki samochodów jadących w kierunku centrum. Przetarg na te prace wygrała płocka firma Cetbud. Koszt budowy - 250 tys. zł. Roboty trwały około miesiąca.
Przy pieśniach neapolitańskich i opowieściach o Italii swoje zdjęcia z Wenecji pokazał znany płocki fotografik Zbigniew Kryda
Pochodzi z Lwowa. Robi zdjęcia od 1944 r. (miał wtedy 14 lat). Przez 23 lata był prezesem Płockiego Towarzystwa Fotograficznego. Zawodowo fotografuje w swoim zakładzie, gdzie odwiedzają go młode pary, maturzyści czy studenci potrzebujący zdjęć do dyplomu. Podkreśla, że lubi pracować z ludźmi, zawsze stara się z nimi porozmawiać i choć trochę poznać. Laureat wielu konkursów. Członek Foto Klubu Rzeczypospolitej Polskiej.
Kilkudziesięcioma idealnie dopracowanymi technicznie i kompozycyjnie fotografiami w czwartek pochwalił się w Domu Darmstadt. - Zbyszek ujawnił swoją drugą pasję: podróże - mówił, otwierając wystawę, obecny prezes Płockiego Towarzystwa Fotograficznego Artur Kras.
Z jednej strony zdjęcia zachwycają prostotą. Z drugiej technicznie przewyższają zwyczajne "pstrykałki". Kryda zadbał o najdrobniejszy szczegół: fala na weneckich kanałach wygląda jak żywa, a ludzie, jakby przystanęli tylko na chwilę. - Z setek reportaży od razu można poznać ten jeden wykonany przez Zbyszka; widać w nim prawdziwy kunszt - komplementował fotoreporter "Gazety" Tomasz Niesłuchowski.
Zdjęcia były tylko jednym z elementów wieczoru weneckiego w Domu Darmstadt. Artyści z Młodzieżowego Domu Kultury zaserwowali publiczności pieśni neapolitańskie, a przyjaciółka Zbigniewa i Eleonory Krydów, Barbara Wasiak-Shiavon od lat mieszkająca pod Wenecją, uraczyła gości opowieściami o tym jednym z najpiękniejszych miejsc na świecie.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze