Zdjęcia Grzegorza Piaskowskiego. Piękne i nagradzane na całym świecie

Każdego wieczoru turyści odwiedzający starożytny Benares pragną oglądać płonące stosy pogrzebowe, zaś rankiem wschód słońca nad Gangesem. Właściciele łodzi oferują im wycieczki. Praca wioślarzy jest słabo płatna i ciężka, dlatego tuż po wypłynięciu negocjują z pasażerami skrócenie trasy. Romantyczna idylla zderza się z problemem wyzysku. To właśnie zdjęcie nagrodzone w CBRE Urban Photographer of the Year i docenione przez BuzzFeed.com.

Kiedy podchodzimy do zdjęć w duchu zen, z otwartym umysłem, zamist bagażem oczekiwań i opinii, wówczas łatwiej nam uchwycić jedność elementów, które składają się w jednym doskonałym kadrze; kompletność światła, kompozycji, tematu i momentu. To zdjęcie wykonałem na spacerze, pożyczonym amatorskim aparatem kompaktowym a znalazło się w limitowanym kalendarzu niemieckiego producenta maszyn drukarskich. Jest jednym z dowodów, że sprzęt nie jest najważniejszy w fotografii. Jest też jednym z wielu zdjęć Płocka docenionych w konkursach fotograficznych, polecanych przez międzynarodowe internetowe galerie fotografii.

Zdjęcie zdobyło jedną z 12 równorzędnych nagród w konkursie >>Cztery pory roku - polskie pejzaże<<

Zdjęcie wykonałem podczas poszukiwania kadrów do konkursu, w którym zadaniem było poszukiwanie trójkątów. Ruszyłem w Płock ze statywem w poszukiwaniu statycznych geometrycznych kompozycji. Tak dotarłem do tych nieciekawych schodów. Kiedy spokojnie rozstawiałem trójnóg i wymieniałem obiektyw na dłuższy, by je nieco >>wyprasować<<, nie spodziewałem, że coś się tam zadzieje - są wyłączone z użytkowania i prawie nikt tamtędy nie chodzi. Kiedy aparat był wypoziomowany, a kadr precyzyjnie ustawiony, niespodziewanie pojawili się główni aktorzy tej sceny. Jest to zapewne jedno z niewielu zdjęć z nurtu streetphoto wykonanych za pomocą pilota i statywu. Przedstawia labirynt codzienności, w którym poruszamy się w płaskiej, uproszczonej rzeczywistości i czasami nam się zdaje, że nie mamy wielu dróg do wyboru - staramy się żmudnie piąć w wertykalno-hierarhicznym, dwuwymiarowym matriksie, pośród informacyjnego szumu, ukazanego tutaj poprzez chaotyczną papkę pseudograffitti. W trójkątach widzę także kły potwora, który każdego dnia pochłania swoje ofiary. Przekaz zdjęcia wydaje się w pierwszym odruchu nieprzyjemny, lecz pozwala sobie uświadomić, że na swoją sytuację można spojrzeć z dystansu.

Fotografia zdobyła I nagrodę w konkursie >>Takie jest życie, taki jest świat<< i II miejsce w Lidze Fotokuriera (temat: trójkąt).

W czasie górskiej wędrówki śladem wieszcza Adama, nad >>gór Padyszachem<< rozszalała się burza. Spłoszony błyskawicą koń o białej maści w jednej chwili skomponował się z tłem białej chmury, która na sekundę pojawiła się na drugim planie. Wiele podobnych zdjęć wykonałem aparatami na kliszę, z manualnym ustawieniem ostrości i nawet bez blokady ekspozycji. Często zastanawiam się, czy dzisiaj, >>zepsuty<< cyfrową rewolucją, potrafiłbym wrócić do metod sprzed lat.

Zdjęcie tygodnia portalu Fotopolis.

Port Blair, Andamany. Kiedy po dotarciu na miejską plażę stolicy archipelagu, zobaczyłem tłum ludzi podskakujących w ekscytacji z czymś co przypominało kwiatki doniczkowe na głowach, nie wiedziałem, że to dopiero wstęp do głównych obrzędów. Ich kulminacją był pokaz zwycięstwa umysłu nad ciałem. Czyjaś ręka w porę nacisnęła moje ramię; schyliłem się, czując jak włosy musnęło mi coś z dużą prędkością. Grupa mężczyzn z nieobecnym wzrokiem wirowała z kilkumetrowymi metalowymi tyczkami zakończonymi symbolami boga Śiwy. Tyczki bezkrwawo przebijały policzki wirujących wyznawców patrona joginów.

Podróżnicze doświadczenie pokazuje, że nawet w miejscach obleganych przez turystów wystarczy odbić w boczną uliczkę, zejść z utartego szlaku, choćby niewiele, i przed nami obajwi się zupełnie inna strona miejsca. Nie inaczej jest z Nowym Światem w Warszawie. Snując się jego >>poboczami<< z maleńkim kliszowym olympusem mju w kieszeni, zastałem taką scenę. Podobnie jak inne stolice, Warszawa nigdy nie zasypia, ale tutaj, poza głównym nurtem zasnął polonez, zasnęły niedźwiedzie, chyba na całą zimę.

Zdjęcie zajęło I miejsce w konkursie >>Warszawa ? miejsca, ludzie, obiekty<<.

Kalkuta. Scena niczym z europejskiego średniowiecza, w kraju posiadającym broń atomową i wysyłającym w kosmos satelity. Kilkuletni chłopiec z domalowanymi wąsikami, ku uciesze gawiedzi, daje popis sprawności i koncentracji wspomaganej głośną transową muzyką rodem z Bollywood. Być może kiedyś będzie kolonizował Marsa.

Zdjęcie zdobyło wyróżnienie w konkursie Szerokiego Kadru pt: >>Problem społeczny<<

Piotr Spyra to obecnie wzięty model. Przez kilka lat prowadził nudne życie barmana w niewielkiej miejscowości. Pewnego śnieżnego popołudnia, po latach spotkaliśmy się przypadkiem i wyruszyliśmy w góry. Nie była to zwykła wycieczka, ale kilkudniowa, zimowa przeprawa w Tatrach, ze spaniem w terenie. Dla nowicjusza takie doświadczenie zwykle bywa szokiem. Piotr zobaczył wówczas, że życie to nie tylko koleiny pomiędzy domem i barem - postanowił zmienić pracę, zmienić swoje życie. Obecnie ćwiczy jogę, biega maratony, interesuje się zdrowym żywieniem (sam robi przetwory) uczy się masażu i morsuje. Postanowiłem towarzyszyć mu z aparatem w tym ostatnim zajęciu.

Zdjęcie zostało nagrodzone w organizowanym przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego konkursie >>Chopin the course<<.

Bodgaja to dla mnie miejsce szczególne. To tutaj, pod rozłożystym figowcem Siddhartha Gautama przebudził się ze snu egzystencji, stał się Buddą. Podobieństwo brzmienia i znaczenia sanskryckiego słowa >>budda<< i polskiego >>budzić<< jest nieprzypadkowe. Mają jeden indoeuropejski źródłosłów. Utarło się jednak na Zachodzie przebudzenie nazywać oświeceniem, a Buddę oświeconym. Kiedy przemierzałem wieczorem senne uliczki Bodgaji, niespodziewanie dobiegł mych uszu szalony dźwięk, zaraz potem, niczym cudowne półsenne zjawisko, pojawił się rząd niezwykłych oświeconych postaci. Oświeconych niezliczoną ilością żarówek. Kawalkada była w istocie weselnym korowodem podłączonym do głośnego i śmierdzącego dieslowskiego agregatu prądotwórczego.

Urodzić się kobietą w Indiach, to tak jakby na starcie wyścigu otrzymać pakiet punktów karnych. Dzisiaj ta sytuacja powoli się zmienia, lecz sportretowana staruszka nie ma już szans z tej zmiany skorzystać.

Zdumiewająca jest licząca tysiące lat ciągłość indyjskiej cywilizacji. Przejawia się ona w kulturze codzienności, jak i w czasie świętowania. Arati to pudża ofiarowania ognia, w czasie której obwieszeni złotem, nażelowani bramini zwracając się do boskiej Gangi ofiarowują ów żywioł. Nie zapominają też o innych, reprezentowanych przez różnorodne akcesoria. Choć przypomina to nieco taneczny spektakl w oparach kadzidlanego dymu oświetlonego świętym ogniem, to jest on skierowany do tłumu wiernych, a nie do turystów. Jego starożytna geneza pozwala zrozumieć migrację symboli, gestów i czynności, które wykonują celebransi. Ich wyraźne echo pobrzmiewa również w ceremoniach buddyjskich występujących w tradycjach ukształtowanych tysiące kilometrów od Gangesu.

Kiedy w czasie podróży do Indii kończą się przywiezione z kraju kanapki, trzeba pokonać obawy i zacząć smakować uliczną kuchnię. Najlepszą metodą na przełamanie pierwszych lodów jest aromatyczna indyjska herbata z dodatkiem mleka. Nie dość, że jest to produkt przegotowany, to jeszcze podawany w jednorazowym kubku. Po wypiciu zawartości maleńkie gliniane naczyńko po prostu wyrzucamy za okno. Zdjęcie zajęło drugie miejsce w konkursie >>All you can eat<<.

Ludzie Zachodu podróżując do Indii są przestrzegani przed zarazkami, szczepią się przeciw chorobom. Hindusi niespecjalnie przejmując się mikrobiologią, wszystko jedzą rękami, bez użycia sztućców, a uprzednio wody i mydła. Nieważne, że od 32 godzin podróżują lepiącym się pociągiem, w którym toaleta przypomina otchłań Mordoru. Nieważne, czy są informatykiem z Bengaluru czy odzianym w łachmany rolnikiem z Biharu. Czy zatem naród ów nie zna pojęcia czystości? Owszem zna. Jest to czystość rytualna. Posiłek jemy czystą ręką pod warunkiem, że jest to ręka prawa. Nie musi już być umyta.