Za 16-letniego Bartka Pietruszewskiego kciuki trzymał cały Płock. Nastolatek dzielnie zniósł trzy operacje, w tym przeszczep serca. Potrzebne były pieniądze na kosztowną rehabilitację. Bez wahania objęliśmy patronat nad wielkim płockim pospolitym ruszeniem i jesienią 2003 r. przez dwa tygodnie codziennie składaliśmy raporty z waszej hojności, ofiarności, z jaką organizowaliście zbiórki, koncerty, kwesty. Uczniowie z Ekonomika wiedli prym w organizowaniu tej z "serca dla serca" płynącej pomocy. Ale wciąż dołączały też inne szkoły, pierwszoligowi piłkarze Wisły i Legii Warszawa zagrali mecz charytatywny, w Lisiej Jamie dla Bartka zagrały zespoły hiphopowe.
Rok temu rozmawialiśmy z Bartkiem. Skończył w Warszawie Szkołę Wyższą Psychologii Społecznej, a pracę dyplomową napisał... jakby o sobie. Pracuje w szpitalu na Wołoskiej w Klinice Kardiochirurgii z Oddziałem Intensywnej Terapii Pooperacyjnej, a także na Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej oraz w Klinice Chirurgii Naczyniowej. Pomaga pacjentom po zabiegach operacyjnych pozbyć się lęku przed życiem.
Daliśmy protezę Marcinowi
To był styczeń 1997 roku. 11-letni Marcin wracał ze szkoły w podkutnowskich Dąbrowicach do domu w Kolonii Piotrowo. I nagle zaatakowały go dwa wilczury, rzuciły się na chłopca jak na coś do jedzenia i zaczęły kąsać, gryźć, szarpać. Dziecko przeżyło, ale straciło prawą rękę, lewa była sprawna tylko w kilkunastu procentach.
W naszej "Wyborczej" zamieściliśmy reportaż o Marcinie i jego rodzicach, którzy z bezprzykładną troską tkwili przy szpitalnym łóżku syna, jako że chłopiec przeszedł kilkanaście operacji. Zaapelowaliśmy też do was o pomoc, bo Marcin mógłby w miarę samodzielnie żyć, gdyby miał kosztowną protezę ręki. Jak zwykle odzew był wspaniały - na konto od czytelników wpłynęło ponad 100 tys. zł! Na tę sumę złożyły się też pieniądze z kwesty, jaką dla kolegi z Kolonii Piotrowo zorganizowały dzieci ze Szkoły Polskiej w Rzymie.
Lato 2001 r. to był horror. Płocczanie z przerażeniem obserwowali kataklizm na południu Polski, gdzie mnóstwo wsi i miasteczek zalała wielka woda. Czuliśmy ten dramat tym mocniej, że nasze miasto również - w 1982 r. - doświadczyła katastrofalna powódź (jeszcze nie wiedzieliśmy, że w 2010 r. Wisła przerwie wał w Świniarach i znów zagrozi okolicom miasta). Jednymi z najbardziej doświadczonych przez żywioł były Szewce w Świętokrzyskiem i gmina Podegrodzie w Małopolsce. Zniszczone zostało kilkaset domów i hektarów pól, podtopione dziesiątki kilometrów dróg. Razem z Caritas Diecezji Płockiej zorganizowaliśmy pomoc. Płocczanie w mig podchwycili nasz pomysł, by kolejne osiedla brały pod opiekę konkretne rodziny. Rosły stosy spontanicznie przynoszonych środków czystości, wody mineralnej, żywności. Na specjalne konto wpłynęło ok. 50 tys. zł. Pieniądze - zdecydowaliśmy o tym z Polską Akcją Humanitarną - przeznaczyliśmy na budowę domu dla jednej z rodzin powodzian. Wcześniej razem z diecezjalną Caritas zawieźliśmy na zalane tereny pięć wielkich ciężarówek darów za ponad 70 tys. zł.
My - to znaczy Płock. Zapewne wielu ma w pamięci apel, jaki w 2000 r. wystosował do nas wszystkich Slobodan Kaitović, prezydent zaprzyjaźnionej z naszym miastem od kilkudziesięciu lat Loznicy. Bratobójcza wojna, która przetoczyła się przez Bałkany, zrujnowała to serbskie miasto. Prezydent Kaitović napisał: "Zasoby naturalne i gospodarcze zostały w ciągu ostatnich 10 lat wyczerpane i trudna sytuacja ekonomiczna doprowadziła ludność naszej gminy do granic ubóstwa i głodu". Polka z Loznicy Izabela Farkić potwierdzała: "[Mamy] zniszczony system energetyczny, brakuje prądu, lekarstw. Dzieci wychowujemy przy świeczkach". Nie było na co czekać, razem z ratuszem ogłosiliśmy akcję pomocy. I znów my, płocczanie, stanęliśmy na wysokości zadania! Razem z pracownikami magistratu mogliśmy zawieźć do Loznicy nasz wspólny dar, na który złożyły się m.in. agregaty prądotwórcze, odzież, buty, koce, penicylina, igły jednorazowe. Wartość wszystkiego - 150 tys. zł.
Pamiętacie? Kilka razy pisaliśmy o losach różnych koni, którym trzeba było pilnie pomóc, ale fundacje zajmujące się końskimi losami nie miały na to pieniędzy. I zawsze udawało się nam wspólnie zebrać odpowiednią sumę. Ale największa i najbardziej wzruszająca była akcja ratowania Gawrosza. O pomoc dla niego w 2008 r. zaapelowaliśmy do was, poruszeni prośbą Aleksandry Wieczorkowskiej, która 10 lat wcześniej poznała tego wierzchowca jako członkini klubu jeździeckiego w Łącku i od tamtego czasu ona i koń tworzyli nieodłączną parę odnoszącą wiele sportowych sukcesów. Ale postarzały już Gawrosz został sprzedany handlarzowi z Radomia, który - za zapłatę po 6 zł za kilogram - zamierzał wysłać go do rzeźni... Było tylko kilka dni na zebranie 2,5 tys. zł na wykupienie konia od handlarza. Udało się nadspodziewanie! Za 18 tys. zł złożonych z datków schorowany zwierzak nie tylko został wykupiony, ale też na długo miał zapewnioną opiekę weterynaryjną.
A kto pamięta tamte wydarzenia z kwietnia 2004 r.? Napisaliśmy, że młodzi Polacy mieszkający na Ukrainie potrzebują polskich książek. Od elementarzy począwszy, a na albumach skończywszy. Akcja nazywała się "Czytanka dla Janka", ogłosiliśmy, że można książki przynosić do naszej redakcji. I się zaczęło! Dzieci, rodzice, dziadkowie, lekarze i nauczyciele, szkoły i przedszkola utworzyli w redakcji istne labirynty z kilku tysięcy ofiarowanych rodakom książek. W czerwcu 2004 r. pierwsza ich partia została wyekspediowana do Polskiej Sobotniej Szkoły im. św. Królowej Jadwigi w Drohobyczu (bez dotacji państwowych ani samorządowych kilkaset osób uczyło się tam wówczas języka polskiego, historii, geografii naszego kraju). Wręczyli je współorganizatorzy akcji: dyrektor Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli Jarosław Zaroń oraz nauczyciele i uczniowie z III LO z dyrektorką Katarzyną Góralską i historykiem Grzegorzem Gołębiewskim na czele.
W tę akcję zaangażowało się mnóstwo płocczan! Dla przypomnienia: przed jesiennymi wyborami parlamentarnymi w 2007 r. ówczesny premier Jarosław Kaczyński ogłosił koncepcję połączenia Lotosu z Orlenem. Co najistotniejsze dla naszego miasta - to Orlen miał być wchłonięty przez Grupę Lotos, a to wiązałoby się z przeniesieniem siedziby firmy na Wybrzeże. Dla Płocka oznaczałoby to utratę prestiżu i marginalizację miasta i całego regionu. Wspólnie stanęliśmy do obrony Orlenu. Zbieraliśmy podpisy pod manifestem do premiera Kaczyńskiego. Wycięte z "Wyborczej" albo wydrukowane z naszego portalu internetowego deklaracje przynosiliście do redakcji, zbieraliśmy też podpisy na ulicach, na uczelniach, na stadionie, w supermarketach. Akcję mocno wspomogły Międzyzakładowe Branżowe Związki Zawodowe w Grupie Kapitałowej PKN Orlen. Aż 5635 osób stanęło murem za Orlenem. Wszystkie podpisane manifesty zostały w dwóch wielkich pudłach zawiezione do Kancelarii Premiera. A Orlen, jak widać, nie stał się częścią Lotosu.
- Kup bombkę na "Gazetowej" choince i zrób świąteczną niespodziankę Beacie i Adrianowi. Podarujmy im wspólnie komputer - apelowaliśmy do czytelników w grudniu 2006 r. Beatka miała wówczas 13, jej brat Adrian - 14 lat. Dziewczynka cierpiała na przepuklinę rdzeniowo-kręgową, kolejne operacje nie pomogły odzyskać władzy w nogach. Chłopiec był uczniem Szkoły Życia przy Kossobudzkiego, cierpiał na autyzm. Mama tej dwójki utrzymywała się dzięki pomocy z Opieki Społecznej. Komputer miał być szansą na rozwój dla rodzeństwa. Oczywiście wiecie, jak się to skończyło. Jak zwykle Płock nie zawiódł, zebraliśmy ponad 7 tys. zł, więc starczyło jeszcze na profesjonalne oprogramowanie. A "Choinkę Dobroczyńców" wspólnie ze stowarzyszeniem "Silni Razem" organizujemy co roku, żeby dać radość komuś, kto tego bardzo potrzebuje.
Niemal od początku istnienia płockiej "Wyborczej" zwracaliśmy uwagę na bariery architektoniczne, który utrudniały, a czasem wręcz uniemożliwiały normalne życie niepełnosprawnym mieszkańcom miasta. Nie mogli dostać się do ratusza, do sklepów, urzędów, ba - nawet do przychodni lekarskich! Najlepiej, gdyby siedzieli we własnych mieszkaniach i nie zawracali głowy. Ale po komunie czasy się zmieniały i już nie było zgody na takie myślenie. Na początku 2001 r. postanowiliśmy, wspólnie ze Stowarzyszeniem "Silni Razem" i jego szefową Marzeną Kalaszczyńską, łamać te bariery, zarówno mentalne, jak i architektoniczne. Przygotowaliśmy pół tysiąca ankiet i wczesną wiosną wolontariusze z Małachowianki ruszyli w miasto oceniać obiekty pod kątem ich przydatności dla niesprawnych osób. Akcja trwała wiele miesięcy, przyznawaliśmy tytuły i certyfikaty obiektów bez barier. - Ta akcja jest doskonałą lekcją wychowawczą dla moich uczniów. Zmienili się. Dokądkolwiek nie pójdą, przede wszystkim zwracają teraz uwagę na to, czy z budynku mogą skorzystać ludzie niepełnosprawni - komentowała Renata Kutyło-Utzig, dziś dyrektorka, a wówczas nauczycielka w Małachowiance.
"Nasz" remont płockiej ortopedii
To było jesienią 2001 r. Oddział ortopedii w szpitalu na Winiarach wymagał remontu, a remont wymagał... pieniędzy! Tyle że kasy brakowało, a bez tego ani rusz. Pomyśleliśmy, że z mieszkańcami miasta nie takie rzeczy udało się załatwić! I tak zorganizowaliśmy publiczną zbiórkę, w którą dzielnie włączyli się lekarze. - Mężu, mężu, nie bądź głupi, niech ci żona wodę kupi - zaczepiał ludzi na parkingu przed Auchan ortopeda Waldemar Szymborski. Przez dwa dni sprzedaliśmy ok. 7,5 tys. litrów mineralnej Magnevity podarowanej przez firmę Marter. Stawka minimalna wynosiła złotówkę, sporo osób wrzucało więcej, więc zebraliśmy ostatecznie ponad 25 tys. zł, łącznie z darowiznami od sponsorów. Resztę potrzebnej sumy dołożył dyrektor szpitala i tak to wspólnym wysiłkiem ortopedię wyremontowaliśmy.
Choć o drogach i ruchu samochodowym w Płocku piszemy w sposób ciągły, to w 1999 r. razem z Radiem Plus i płocczanami ostro wzięliśmy byka za rogi. Dla kierowców miasto było wręcz okropne, organizacja ruchu urągała nierzadko logice, co przekładało się na potężne zatory. Na nasz apel czytelnicy i słuchacze masowo zaczęli przesyłać przykłady miejsc szczególnie źle zaplanowanych komunikacyjnie, ale do tego - co najważniejsze - wskazywali sposoby rozwiązania problemu. Urzędnicy musieli uznać słuszność większości uwag i... wzięli się za poprawianie tego, co było kompletnie spaprane. Już wtedy udało nam się nieźle udrożnić Płock, ale w tej materii broni jeszcze nie złożyliśmy.
Lata mijają, a my wciąż podziwiamy zapał, z jakim płocczanie jednoczą się wokół wspólnych spraw. Wiosną 2012 r. wydawało się, że stracimy naszą cenną Bibliotekę Zielińskich z jej zbiorami 400 tys. woluminów i 15 tys. starodruków, z "Boską komedią" Dantego z 1487 r. i pierwszym wydaniem "De revolutionibus orbium coelestium" Mikołaja Kopernika. Właściciel biblioteki - Towarzystwo Naukowe Płockie - nie otrzymało z Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego dotacji w wysokości miliona zł. Bez tych pieniędzy placówka nie przetrwałaby roku.
W tej sprawie mnóstwo listów i protestów napłynęło także do naszej redakcji, więc po prostu musieliśmy coś zrobić razem z całym miastem. Założyliśmy na Facebooku profil "Płocczanie w obronie Biblioteki im. Zielińskich", do którego dołączyło parę setek ludzi. Interweniowaliśmy w ministerstwie, u parlamentarzystów, zbieraliśmy wspomnienia, a z tego wszystkiego złożył się specjalny numer płockiej "Wyborczej", który pokazywał wielką determinację płocczan w obronie biblioteki. Tenże numer wysłaliśmy do ministerstwa, ale to nie był epilog. Sprawa zakończyła się tak, że dotacja ostatecznie została przyznana!
Tej akcji by nie było, gdyby nie powszechne oburzenie, a czasem wręcz rozpacz płocczan, którzy nie godzą się z wycinaniem i kaleczeniem naszych drzew. W 2013 r. czara goryczy przelała się po tym, jak w niespełna cztery lata z pasów drogowych, w związku z remontami i modernizacjami, zniknęło ok. 2 tys. drzew. Wtedy ogłosiliśmy akcję: "Urzędnicy, zostawcie nasze drzewa! Chcemy miasta ogrodu!". Dodawaliście nam ducha, podpowiadaliście, gdzie się źle dzieje, razem przełamywaliśmy opory, ale się udało! Dzięki wam jest dziś ogrodnik miasta, który podejmuje decyzje o nowych nasadzeniach i pilnuje, by nie kolidowały z inwestycjami. Powstają skwerki, planowane są parki. I choć to wciąż za mało, choć stale czytelnicy informują nas o nieprawidłowościach, to ufamy, że razem odmienimy nasze miasto na przyjaźnie zielone.
--- W listopadowy dzień 1997 r. ówczesny prezydent Płocka Dariusz Krajowski-Kukiel podkasał nogawice spodni, marynarkę powierzył dziennikarce "Wyborczej" i boso, mimo kataru, wszedł z butelką szampana do nowiutkiej fontanny na Starym Rynku! ? Chrzczę cię imieniem Afrodyta - ogłosił mniej więcej tymi słowami. I w tym się zawiera clou tej historii - konkurs na nazwę ogłosiliśmy razem z Katolickim Radiem Płock i to płocczanie wybierali spośród nadesłanych przez nich samych propozycji. A że wygrała Afrodyta? Cóż zrobić, takie prawo demokracji. A była do wyboru taka piękna nazwa - Kukielka. Od nazwiska prezydenta zresztą.
--- A pamiętacie, że nazwa pływalni na Podolszycach to też wasze dzieło? W 1999 r. ogłosiliśmy na nią konkurs, było sporo propozycji, w tym Kropelka, Bryza, Meduza, a aż trzy osoby niezależnie od siebie zgłosiły Podolankę! I tę właśnie nazwę wybrała komisja złożona z przedstawicieli ?Wyborczej? i Miejskiego Zespołu Obiektów Sportowych. W listopadzie tego samego roku będący wówczas prezydentem Płocka Stanisław Jakubowski wykonał inauguracyjny skok do wody, ale trochę zawiódł oczekiwania, bo zachowawczo najpierw zdjął buty, marynarkę i opróżnił kieszenie.
--- Kto pamięta, że nasz nowy most mógłby się nazywać Mostem Marzeń albo Mostem Wytchnienia (po wyczerpujących korkach na starej przeprawie)? Takie m.in. propozycje nadsyłaliście we wrześniu i październiku 2002 r. na konkurs, jaki zorganizowaliśmy wspólnie z prezydentem Płocka Wojciechem Hetkowskim i telewizją Tele-Top. Były też np. Dłużyzna, Most Królewski, Duma Mazowsza, a nawet po prostu... Most przez Wisłę! Sprawa rozstrzygnęła się dopiero w maju 2005 r.! I Płocczanie zadecydowali ostatecznie - niech most nosi imię Solidarności! A właściwie nazwę tę, spośród obficie zgłaszanych propozycji, wybrała kapituła.
Był 2001 r., internetowe forum płockiej "Wyborczej" miało swój "złoty wiek" - hejt nie był jeszcze dominującym zjawiskiem, za to trwały świetne dyskusje, internauci przerzucali się pomysłami i nawet spotykali w realu. Krótki post wpisał też mieszkający w Kanadzie Maciej Turowski: "Poszukuję kolegów i koleżanek z klasy, której wychowawcą był profesor Szymczewski - zdawaliśmy maturę w 1964 roku". Odzew był niesamowity. Odezwali się: Urszula z Boca Raton na Florydzie, Anka z kanadyjskiego Hamilton, absolwenci liceum z Płocka. Wiedzieliśmy, że tego nie można zmarnować i razem z Hanną Piasecką (też absolwentką) wzięliśmy się za organizację zlotu jagiellończyków na Starym Rynku. Kameralne - w założeniu - spotkanie przerodziło się w duży nieformalny zjazd. Tradycja się przyjęła, była kontynuowana w kolejnych latach.
- Tańczę w Wiśle od trzech lat, ale taaaakiego poloneza nie widziałam nigdy w życiu, a co dopiero mówić o tańczeniu. W zespole poloneza wykonuje się na 10 par i zawsze mamy wcześniej próby. A tu - pełen żywioł - dzieliła się w lutym 2005 r. wrażeniami po pierwszym płockim Polonezie Maturzystów Magdalena Kowalska z zespołu "Wisła". Pomysł odtańczenia "chodzonego" na ok. tysiąc par szybko z naszej redakcji przebił się do ratusza i zyskał sprzymierzeńców. I tak powstała tradycja, która trwa już dekadę. Polonez na Starym Rynku, z prezydentem miasta w pierwszej parze, prowadzony przez wodzireja, zapewnia powodzenie na maturze! Choć pouczyć się do tego egzaminu też trzeba... Prawda?
Wspomina Tomasz Niesłuchowski, który pierwsze zdjęcie do "Wyborczej" (z turnieju tańca towarzyskiego) zrobił w 1991 r., gdy redakcja była jeszcze w hotelu Petropol: - Z "Witajcie na świecie" zaczęło się w lipcu 1996 r., to wtedy pierwszy raz fotografowałem noworodki urodzone w płockich szpitalach. Od tamtego czasu nie ma tygodnia, by nie było nas, "Gazetowych" fotografów, na oddziałach położniczych czy neonatologii. W sumie sfotografowaliśmy ponad 30 tys. nowo narodzonych maluszków.
"Nasze" pierwsze dzieciaki to już niemal 19-letnie "stare konie". Zaczynamy robić portreciki ich córkom i synom. Wiele rodzin pożółkłe wydania "Wyborczej" z fotografiami swoich noworodków trzyma w rodzinnych archiwach jako bardzo cenne pamiątki. Pozdrawiamy was, małe i dorosłe dzieci!
Na ten pomysł wpadliśmy na początku nowego tysiąclecia. Myśl była prosta - mamy wielu wspaniałych ludzi, którzy w naszym mieście nie tylko mieszkają i pracują, ale angażują się ponad przeciętność w sprawy Płocka albo swoimi działaniami rozsławiają miasto. I tak wspólnie z urzędem miasta ogłosiliśmy plebiscyt na Płocczanina Roku 2000. Tradycją stało się, że kandydatów wskazuje kapituła, a ten zaszczytny tytuł sami płocczanie przyznają temu z nominowanych, komu w głosowaniu przekażą największe poparcie. Dla przypomnienia - w 2000 r. wygrali Anna I Wiktor Bramscy, twórcy chóru Pueri Cantores Plocenses.
Początek nowego milenium, ale i nowego stulecia sprzyjały pewnym podsumowaniom. Razem z Radiem Plus zapytaliśmy płocczan: Kto jest największą osobowością XX wieku? Odpowiedzieliście jak zwykle twórczo i ochoczo. Razem stworzyliśmy listę złożoną z 30 nazwisk zacnych płocczan. Byli na niej m.in. biskupi męczennicy Antoni Julian Nowowiejski i Leon Wetmański, przedwojenna działaczka społeczna Marcelina Rościszewska, budowniczy i dyrektor Petrobudowy Antoni Rogucki, znana z miłosiernego serca siostra Helena Pszczółkowska. W plebiscycie pierwsze miejsce i tytuł Płocczanina Stulecia przyznaliście pierwszemu niekomunistycznemu premierowi Tadeuszowi Mazowieckiemu. W trójce laureatów znaleźli się też założyciel zespołu Dzieci Płocka druh Wacław Milke i prezes Towarzystwa Naukowego Płockiego Jakub Chojnacki.
"Organizatorami plebiscytu są Urząd Miasta Płocka, Rada Związków Sportowych, "Gazeta Wyborcza", "Tygodnik Płocki", Katolickie Radio Płock, telewizja Tele-Top i restauracja Tango" - tak pisaliśmy w 2004 r., ogłaszając po raz pierwszy plebiscyt na Najpopularniejszego Sportowca i Trenera Roku 2003. Plebiscyt wrósł w płocką tradycję i budzi wielkie emocje wśród kibiców, którzy z ogromnym zapałem wypełniają kupony na swoich faworytów. W pierwszym plebiscycie wygrała lekkoatletka Dorota Udałow z Miejskiego Uczniowskiego Klubu Sportowego - zdobyła aż 11 529 pkt. Za najlepszego trenera uznaliście Jarosława Dobrzeniaka (również lekka atletyka i Miejski Uczniowski Klub Sportowy) - 4915 pkt. Wtedy wybieraliśmy także najlepszą imprezę sportową - tu wygrał Mityng Grand Prix Polskiego Związku Lekkiej Atletyki - 2254 pkt.
Wprawdzie wybór dotyczył tylko lekarza ze szpitala wojewódzkiego, ale emocji i tak nie brakowało. Do udziału w plebiscycie zaprosiliśmy razem z Telewizją Tele-Top, Radiem Puls i szpitalem. Najwyższą ocenę daliście Andrzejowi Grabowskiemu. - Jeszcze to do mnie nie dotarło - przyznawał szef ortopedii, kiedy podczas jubileuszowego pikniku współpracownicy odśpiewali mu "Sto lat", a dyrektor placówki Stanisław Kwiatkowski zakładał mu fartuch z okolicznościowym nadrukiem: "Lekarz 30-lecia".
Tę znaną już dobrze wszystkim płocczanom akcję razem ze stowarzyszeniem "Starówka Płocka" zorganizowaliśmy po raz pierwszy w roku 2000. Wszyscy wówczas słyszeli o corocznej zbiórce, do jakiej na warszawskim cmentarzu powązkowskim zapraszał Jerzy Waldorff. - Tymczasem nasza nekropolia jest starsza od Powązek o całe 10 lat! - przypominaliśmy, że zabytkowy cmentarz przy Kobylińskiego to kawał historii Płocka i Polski. I że warto tę historię wydobyć z zapomnienia, restaurując stare groby. Co roku 1 i 2 listopada płocczanie zbierają i wrzucają hojnie pieniądze do kwestarskich puszek. Przez lata uzbierało się ich ponad 600 tys. zł, udało się ocalić ponad 30 pomników na różnych nekropoliach. Wielki ukłon w stronę darczyńców i wolontariuszy, wśród których zawsze w listopadzie można spotkać parlamentarzystów, samorządowców, duchownych, dziennikarzy, przedstawicieli służb mundurowych, świata sportu, kultury, nauczycieli, lekarzy. Od samego początku jest z nami i ze "Starówką Płocką" ks. Andrzej Rojewski. W ub.r. tak pisał w swoim felietonie: -Dokładnie nie pamiętam, czy było to w pierwszym, czy drugim roku kwestowania przed cmentarzem na alei Kobylińskiego. Podszedł do mnie starszy mężczyzna i powiedział: "Nie dosyć, że wyciągacie rękę w kościołach, to żebrzecie także przed cmentarzem?". Odpowiedziałem: "To nie dla mnie, to dla tych, którzy dla Pana i dla mnie żyli". W ostatnich latach już takich słów nie słyszę. Dojrzeliśmy wewnętrznie i zrozumieliśmy co znaczy dla nas pamięć o tych, którzy na tej ziemi przed nami żyli. Myślimy: "Nikt z nas nie żyje dla siebie?".
Bo jak inaczej budować tożsamość mieszkańców, z których wielu korzenie ma w innych miejscach Polski? Jak nauczyć dumy z Płocka, który od wieków przegląda się w Wiśle, był siedzibą władców, dzielnie odpierał ataki wrogów? Zaczęło się od "Klasówki z Polski", jaką w 2009 r. zorganizowała Jagiellonka. Wtedy wpadliśmy na pomysł, by pisać także "Klasówkę z Płocka"! Projekt realizujemy już od sześciu lat, pomagają ratusz, Muzeum Mazowieckie, a pierwszym partnerem było Towarzystwo Naukowe Płockie. Startują uczniowie gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych, rywalizują też dorośli. Swoje reprezentacje wystawiają nauczyciele, sportowcy, lekarze, policjanci, radni... Co najważniejsze - przed "egzaminem" każdy musi się nauczyć swojego miasta. I o to w tej zabawie chodzi!
Ta zabawa trwa nadal, ale zaczęło się w roku 2006. To wówczas wspólnie z Miejskim Zespołem Obiektów Sportowych zaprosiliśmy podwórkowe drużyny piłki nożnej na taki wakacyjny płocki Mundial. Do Turnieju Dzikich Drużyn zgłasza się co roku ponad 100 młodych, do 16. roku życia, miłośników piłki nożnej. We wszystkich fazach rozgrywek dają z siebie tyle mocy, że chciałoby się tym zapałem podzielić z naszą reprezentacją. A ileż jest emocji, ile twórczej pasji w wymyślaniu nazw zespołów! To fantastyczne ? móc obserwować chłopaków, a coraz częściej także dziewczęta w niesamowitych akcjach na murawie.
Było wesoło, bo graliśmy też w kapsle!
Na koniec chcemy przypomnieć, że inspirowaliśmy się wzajemnie także do wspólnej zabawy. W wakacje w 2002 r. zrodził się w redakcji pomysł, by zorganizować płockie rozgrywki gry w kapsle! Już wtedy gra nie była popularna, choć pamiętało ją - z ogromnym sentymentem - mnóstwo mieszkańców. Przecież w kapsle pstrykała kiedyś cała Polska! Pod koniec sierpnia na festynie na stadionie miejskim został więc rozegrany wielki wyścig - bo przecież kapsle miały swój pierwowzór w kolarskim Wyścigu Pokoju! Po wyrysowanych kredą torach dorośli faceci z zapałem "popychali" kapsle ozdobione flagami państw wyciętymi z "Wyborczej". A może by tak powtórzyć tę zabawę? Co wy na to?
Ogłoszenie Płatne
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze