Była nauczycielką, szefową płockiej delegatury Mazowieckiego Kuratorium Oświaty, w 2011 r. zaczęła pełnić obowiązki dyrektora Książnicy Płockiej. Od początku za jeden z głównych celi postawiła sobie powstanie mediateki. I skutecznie do tego dąży. Rok temu została wybrana koncepcja architektoniczna tej inwestycji, gotowy jest projekt techniczny, jest pozwolenie na budowę. Pozostaje znalezienie pieniędzy. Ale dyrektorka na tym nie kończy. Książnica regularnie proponuje płocczanom spotkania z ciekawymi ludźmi. Wśród nich byli m.in.: Andrzej Stasiuk, Marcin Meller, Szymon Hołownia, Agata Passent, Teresa Lipowska. Regularnie odbywają się pokazy różnych filmów, są wystawy. Dzięki tym działaniom Książnica stała się jednym z ulubionych miejsc spotkań płocczan.
Jest jedyną kobietą w Sejmie z naszego miasta. Do polityki wkroczyła w 2006 r., po raz pierwszy zostając miejską radną. W 2010 skutecznie powalczyła o reelekcję, co więcej, radni wybrali ją - jako pierwszą w historii miasta kobietę - na przewodniczącą rady miasta. W 2011 r. spróbowała swoich sił w wyborach do Sejmu i osiągnęła rewelacyjny wynik - w całym okręgu zagłosowało na nią prawie 11 tys. osób. W samym Płocku pokonała kontrkandydatów na głowę. Nic dziwnego - Elżbieta Gapińska stawia na bezpośredni kontakt z mieszkańcami. Chętnie z nimi rozmawia, wysłuchuje problemów, pomaga, ludzie dobrze ją znają, bo często mają okazję ją spotkać. Bardzo angażuje się charytatywnie, to jej zasługą jest m.in. szopka noworoczna, z której dochód przeznaczony jest dla potrzebujących.
Bez Marzeny Kalaszczyńskiej trudno sobie wyobrazić Płock. Choć od lat sama jeździ na wózku inwalidzkim, to całe swoje serce i wszystkie siły poświęca walce o godne życie osób niepełnosprawnych. Przez pewien czas była zresztą ich rzecznikiem. I nie ma znaczenia, czy chodzi o ukrócenie urzędniczej opieszałości w stosunku do chorych ludzi, walkę o niezastawianie kopert na parkingach czy o pomoc niepełnosprawnym dzieciom. Z myślą o tych ostatnich Marzena Kalaszczyńska i jej stowarzyszenie ?Silni Razem? co roku organizują z nami akcję ?Choinka Dobroczyńców?. Cieszy się z każdej złotówki uzbieranej dla tych, którzy najbardziej potrzebują wsparcia. Za wszystkie tego typu działania mieszkańcy miasta przyznali Marzenie Kalaszczyńskiej tytuł Płocczanina Roku 2001.
Najważniejsza osoba płockiej lewicy - niedawno członkowie lokalnych struktur SLD wybrali ją na swoją przewodniczącą. A Litosława Koper od razu zapowiedziała, że nie będzie lewicy w Płocku bez młodych ludzi. - Chcemy pokazać, że nie jesteśmy partią starych komunistów, prowadzić dialog, dyskutować, ścierać poglądy, poruszać nawet te niepopularne i niewygodne tematy - stwierdziła odważnie. Na nowej przewodniczącej ciąży odpowiedzialność za scalenie osłabionego po ostatnich wyborach płockiego SLD, w których poniósł sromotną klęskę. Ale jest ambitna i pracowita, najwidoczniej jej koledzy zdają sobie z tego sprawę. Zawodowo jest dyrektorką Młodzieżowego Domu Kultury, wcześniej prowadziła biuro poselskie Jolanty Szymanek-Deresz, która zginęła w katastrofie smoleńskiej.
Od 2002 r. jest przewodniczącą klubu radnych PiS w radzie miasta, a w 2012 jako pierwsza kobieta stanęła na czele płockiego Prawa i Sprawiedliwości. Taki wybór członków komitetu nie dziwi - Wioletta Kulpa od lat jest jedną z głównych twarzy lokalnych struktur partii. Zawsze perfekcyjnie przygotowana do sesji rady miasta, pracowita, nie boi się głośno krytykować politycznych oponentów. Obecne władze miasta często muszą się mierzyć z jej niewygodnymi pytaniami, czasem tracą cierpliwość, ale wiele osób mówi wprost: bez radnej Kulpy sesje byłyby... nudne. Ceniona przez mieszkańców, którym nie odmawia pomocy. Jej zaangażowanie widać choćby po liczbie składanych interpelacji. Już przez wzgląd na to ostatnie, śmiało można powiedzieć, że jest najaktywniejszą radną.
Dyrektorka Małachowianki - najstarszej szkoły w Polsce - w ubiegłym roku dopięła tego, o czym marzyła od dawna. Po dwóch latach intensywnych prac skończył się remont zabytkowych budynków dawnej kolegiaty św. Michała z XIII w. i dawnego kolegium jezuickiego z XVII w. Renata Kutyło-Utzig o ten remont starała się od wielu lat, prosiła, błagała, tłumaczyła, gromadziła wszystkie niezbędne dokumenty. Ale zawsze coś stawało na przeszkodzie. W końcu udało się zdobyć pieniądze i prace ruszyły w 2012 r. Dlaczego dyrektorce tak na tym zależało? Bo ostatni generalny remont był tu w 1980 r., czyli na 800-lecie szkoły. A budynek był w coraz gorszym stanie - muzeum było zagrzybione, do biblioteki i sal przy każdej ulewie wlewała się woda, leciały podłogi. Teraz Małachowianka zachwyca.
Na początku roku została p.o. dyrektorem ratuszowego wydziału rozwoju i polityki gospodarczej miasta. I powoli staje się jedną z najważniejszych kobiet w urzędzie. Pracę zaczęła tu w 2003 r., zaraz po studiach na Wydziale Budownictwa, Mechaniki i Petrochemii na Politechnice Warszawskiej w Płocku. Była m.in. w wydziałach ochrony środowiska oraz geodezji, a od 2005 r. pracowała jako kierownik referatu polityki przestrzennej. Jest znakomitym fachowcem w swojej dziedzinie, w ratuszu mówią o niej ?mózg?, doceniając jej zdolności planistyczne. Mimo to nawet najtrudniejsze zagadnienia potrafi wyjaśnić w przystępny sposób, zrozumiały dla laika. Koordynowała prace zespołu przygotowującego projekt terenów inwestycyjnych w mieście oraz współtworzyła płocką część RIT.
Dyrektorka Płockiej Galerii Sztuki pracuje w niej od 2006 r. Najpierw była managerem kultury przy dyrektorze Jerzym Mazusiu, a po jego odejściu na emeryturę w 2011 r. przejęła szefowanie. Wówczas zapowiadała, że uczyni z PGS-u miejsce, o którym będzie głośno w kraju i... to się jej udaje. Organizuje wystawy wyśmienitych artystów, m.in. Zdzisława Beksińskiego, Franciszka Starowieyskiego, Antoniego Fałata, Franciszki Themerson, Adama Myjaka, a już niebawem zaprosi na wernisaż Artura Przebindowskiego. Dyrektorka i jej zespół dają też szansę płockim twórcom, robią warsztaty dla dzieci i wychodzą ze sztuką poza mury galerii - na Skwer Sztuki przy spichlerzach. A wszystko to przy relatywnie niewielkim budżecie. Wasilewska ceniona jest za profesjonalizm i wiedzę.
W ubiegłym roku po raz kolejny postanowiła powalczyć o fotel prezydenta Płocka. I choć nie powtórzyła dobrego wyniku - w 2010 zdobyła ponad 9 proc. głosów, teraz zaledwie 1,9 proc. - to pokazała, że panie, jeśli tylko zechcą, mogą realizować swoje marzenia w każdej dziedzinie. Jedyna kobieta w gronie kandydatów na prezydenta dała się poznać przede wszystkim jako osoba, która nie boi się głośno wyrażać swoich poglądów. Nawet, jeśli są one mało popularne albo niepolityczne. Z grona kandydatów na prezydenta tylko Wierzbicka stwierdziła np., że miasto nie powinno sponsorować zawodowych drużyn piłki ręcznej i nożnej. Kojarzona jest głównie z ruchem kobiecym - szefowała Stowarzyszeniu Czas Kobiety, w 2013 r. została pełnomocniczką Kongresu Kobiet na nasz region.
Jest wychowawczynią wielu płockich muzyków. W 1990 r. została radną miejską pierwszej kadencji i zaczęła kierować orkiestrą kameralną, stojącą u progu rozwiązania. Odrodziła ją i sprawiła, że płocczanie na nowo rozkochali się w muzyce klasycznej. Zafascynowana językiem esperanto rozwijała kontakty pomiędzy Płockiem a zagranicznymi miejscowościami. To także ona doprowadziła do zbudowania pierwszej w Płocku kaplicy ewangelicko-augsburskiej i uczestniczyła w odbudowie bożnicy, w której powstało Muzeum Żydów Mazowieckich. M.in. za wydanie reprintu ?Ewangelii wg św. Mateusza", pierwszego jej przekładu na język polski w tłumaczeniu zapomnianego Stanisława Murzynowskiego, została uhonorowana tytułem Płocczanina Roku 2011. Po prostu kobieta-orkiestra.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)